Naar aanleiding van de Woord- en gebedsdienst, die gehouden werd op zondag 13 september 2020 door Dea Broersen, hierbij de teksten van de overweging, het spiegelverhaal en een gedicht.

Wrok en gramschap zijn iets afschuwelijks…. Een wijs woord uit Jezus Sirach, niet voor niks het boek Wijsheid dat waarschijnlijk al werd geschreven tussen 195 en 170 voor Christus. Ook toen al onderwerp van gesprek, maar zeer zeker ook een actueel gegeven in onze moderne tijd.

Zo bestaan er diverse televisieprogramma’s waar mensen elkaar spijt betuigen. Dan komt er bijvoorbeeld een witte limousine voorrijden om één van de partijen voor een verzoeningsetentje uit te nodigen. We kijken dan benieuwd verder of tante Annie en oom Karel bereid zijn om na 25 jaar weer met elkaar te praten. Vaak wordt er op televisie al wel een eerste stap gezet, maar zijn er ook mensen die niet instappen en wordt de opening weer dichtgegooid. In onze tijd is er zelfs een beroep uitgevonden rond het onderwerp: dat van mediator. Iemand die een aparte opleiding heeft gevolgd om mensen in conflictsituaties weer wat dichter bij elkaar te brengen.

In het pastorale werk kom je die conflictsituaties ook best weleens tegen en het is soms heel verdrietig om te zien hoe mensen onder aanhoudende wrok kunnen lijden. Ze staan ermee op en gaan ermee naar bed, als een zieke plek in hun bestaan. En telkens wanneer die plek wordt aangeraakt, doet het zeer. Anderen zeggen dan: laat het toch los, vergeef en vergeet wat er is gebeurd, maar ja, dat blijkt in de praktijk echt makkelijker gezegd dan gedaan. En dat terwijl in sommige gevallen niemand nog precies weet waar het ooit ook alweer mee begonnen was.

Petrus denkt dat zeven keer vergeven al heel wat is, dat is nog te overzien. Maar Jezus gaat daar fors overheen met zeventigmaal zevenmaal! En hij verduidelijkt dit met een parabel over het kwijtschelden van 10.000 talenten. Mijn collega Ambro Bakker heeft dat eens uitgerekend. Met één talent kun je 6.000 man betalen, als ze één dag voor je hebben gewerkt.

Voor 10.000 talenten kun je 60 miljoen mensen inhuren en omgerekend in geld gaat dat over bijna 150 miljoen euro! De schuld van één dienaar…

Zoals Jezus wel vaker doet gebruikt hij een parabel die zo sterk is aangezet dat de grenzen van de werkelijkheid overschreden worden. En dat is misschien precies wat hij hier bedoelt: Gods vergeving ís grenzeloos. Er past geen getal bij. Daar waar wij mensen zeggen: nu is de maat vol, zo is het genoeg, daar begint bij God ongelimiteerd vergeving. Hij schrijft niemand af, helpt ons overeind als we weer eens struikelen op het pad van ons leven, als we maar ons best doen. En dat alles niet met een bestraffende hand, maar met mildheid en liefdevolle vergevingsgezindheid. Bij God is liefde niet alleen het eerste, maar ook het laatste woord. Daarom vergeeft hij ons alles, en dat vraagt hij eigenlijk ook van ons in het Evangelie van vandaag. Nou zijn wij maar mensen, en ‘alles’ is erg veel, maar het scheelt al als we de bereidheid tot vergeven meer in onszelf zouden toelaten en vooral met elkaar in gesprek willen blijven.

Niet dat je niet boos mag zijn als iemand je kwetst. Maar bij mensen die het in zich hebben om anderen te vergeven zie je een bijzondere kwaliteit. Namelijk dat ze altijd iets van het goede dat ieder mens in zich heeft, proberen te ontdekken en daar de nadruk op leggen. Ze laten de liefde meer spreken dan al het andere. Net als God dat doet.

Elke zondag, zoals vanmorgen met een mooi Kyriëlied, vragen wij aan het begin van de viering God en elkaar om vergeving als er de afgelopen week ‘iets’ niet goed is gegaan. Vandaag wordt ons ook gevraagd een stapje verder te gaan en te onderzoeken of dat ‘iets’ ergens concreet is in ons leven. Om vergeving te vragen en te schenken, om elkaar te bevrijden van de negatieve energie van schaamte, schuld, boosheid en bitterheid.

Want dat wat je loslaat, houdt jou ook niet langer vast. En door elke verzoening, hoe klein ook, groeit ook de hoop op een betere wereld. Van vergeving veert de wereld weer een beetje op.

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar zelf heb ik me weleens afgevraagd: stel nou dat die limousine bij mij voor de deur zou komen? Zou ik instappen?… Zou ik eerst willen weten waar het over gaat?… Zou ik hem laten doorrijden?…

Niet dat ik bij mijn weten zware conflicten heb, maar het gaat er denk ik juist ook om dat je die moet zien te voorkomen. En daar komt het woord van Jezus om de hoek kijken. Voorkom die patstelling, kies ervoor om je boosheid te laten gaan en zet de eerste stap op weg naar het hart van de ander. Laat liefde je leiden en je zult er liefde voor terugkrijgen.

God rijdt niet in een witte limousine. Maar ook vandaag vraagt hij ons opnieuw om bij Hem in te stappen om Zijn weg te gaan. De weg van geloof, hoop en vooral veel liefde, waar we naar Jezus’ voorbeeld ons menszijn willen optillen tot het hoogst bereikbare.

En als we ondanks ons uiterste best toch een stukje tekortkomen in vergeving en mildheid, dan vergeeft God ons ook dát. Méér dan zeventigmaal zevenmaal.

Laten wij het als mens eerst maar eens proberen met één keer zevenmaal. Dan zijn we al een aardig eind op weg.

amen

Gedicht: De scherven

Wat gebeurd is, is voorbij
Je kunt gisteren niet meer overdoen,
je kunt er niets meer aan veranderen
Maar wat doen we met de scherven van gisteren?
Laten we ze liggen of moeten we ze helen?

Als we scherven laten liggen, is de kans groot,
dat we ze steeds mee blijven dragen,
Zodat ze ons dag na dag verwonden.

Willen we echter kunnen zeggen:
“Scherven brengen geluk”
Dan is het onze taak ze op te pakken.
De goede stukken eruit te halen,
Om daarmee iets nieuws te maken.

Maar het is ook mogelijk
De scherven te helen door oprecht te vergeven.
Opnieuw vertrouwen te schenken,
Om alles weer een nieuwe kans te geven.

De wijze rechter

(Van Bob Papelard)

Voor de wijze rechter Krishna verschenen op een dag 2 mannen. De ene was rijk en in prachtige gewaden gehuld. De andere was arm en droeg alleen maar een vuile en rafelige doek om zijn middel.

De rijke man begon onmiddellijk te schreeuwen: “Heer Krishna, ik kom hier om mijn recht te halen. Deze man heeft grote schulden bij mij. Ik heb hem gedwongen om zijn huis te verkopen, zijn meubels en kleren, zijn koe en zijn geit. Maar de opbrengst was nog maar de helft van zijn schuld. Nu wil ik, dat hij mijn slaaf wordt voor de rest van zijn leven. Maar dat weigert hij.

Daarom zijn wij overeengekomen om onze zaak voor te leggen aan U. Uw rechtvaardigheid is bekend in heel het land. Bij uw uitspraak zullen wij ons neerleggen.” “Wat hebt U daar in uw hand? “Vroeg rechter Krishna aan de rijke man. Dat is een buidel met goudstukken, de opbrengst van de bezittingen van deze nietsnut. Precies zoveel is hij mij nog schuldig.

“Breng mij een weegschaal,” zei de rechter tegen zijn gerechtsdienaren. Toen de weegschaal voor hem stond, beval hij de rijke man om de buidel met de goudstukken in de ene schaal te leggen, zodat deze omlaag zakte. Daarna sprak hij tegen de arme: “Breng deze weegschaal weer in evenwicht en je zult vrij zijn.” Zwijgend stond de arme. Wanhoop stond op man bij de weegschaal. Wanhoop stond op zijn gezicht te lezen. Langzaam vulden zich zijn ogen met tranen, die neervielen in de lege schaal aan zijn kant.

En toen gebeurde het wonder! De schaal met tranen zakte langzaam op de grond. “In mijn weegschaal”, zei rechter Krishna, ”wegen de tranen van een mens zwaarder dan al het goud van de hele aarde.” Toen sprak hij tot de rijke: “Om het evenwicht te herstellen, zult U de arme niet alleen, zijn zak met goud, maar ook nog honderd procent rente moeten terugbetalen.”